ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΣΠΑΡΤΑΚΟΥ ΗΤΑΝ ΣΟΥΦΛΙΩΤΕΣ

Το ανέκδοτο μέχρι σήμερα μυθιστόρημα της σπουδαίας πεζογράφου  Διδώς Σωτηρίου «Τα παιδιά του Σπάρτακου», η υπόθεση του οποίου διαδραματίζεται στη Θράκη και αναφέρεται στους αγώνες των σηροτρόφων στο Σουφλί  στη δεκαετία του 1930,  θα παρουσιαστεί από την Περιφερειακή Ενότητα Έβρου και το Δήμο Σουφλίου σε συνεργασία με τις εκδόσεις «Κέδρος», το Μουσείο Τέχνης  Μεταξιού και τα βιβλιοπωλεία +βιβλία Καφετζής, στην Αλεξανδρούπολη και το Σουφλί στις 4 και 5 Φεβρουαρίου 2012 αντίστοιχα.
Το βιβλίο η Διδώ Σωτηρίου, άρχισε να το γράφει το 1958 βασισμένη στις μαρτυρίες εργατριών στη σηροτροφία από την περιοχή του Σουφλίου και οι οποίες ήταν συγκρατούμενες της αδελφής της Έλλη Παπά, στις φυλακές του Αβέρωφ.
Για το βιβλίο θα μιλήσουν η καθηγήτρια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και επιμελήτρια του βιβλίου Έρη Σταυροπούλου, ο Νίκος Μπελογιάννης-γιός του Νίκου Μπελογιάννη και της Έλλης Παππά και  ανιψιός της Διδώς Σωτηρίου- και η φιλόλογος Γιούλη Ζήκα, αποσπάσματα θα διαβάσει η δημοσιογράφος-ηθοποιός Μαρία Παπαδοπούλου, ενώ την όλη εκδήλωση θα συντονίσει ο δημοσιογράφος και Περιφερειακός Σύμβουλος Ανατολικής Μακεδονίας-Θράκης Σταύρος Παπαθανάκης.
Η παρουσίαση του βιβλίου θα γίνει:
Αλεξανδρούπολη: Χώρος εκδηλώσεων βιβλιοπωλείου +βιβλία Καφετζή
Βενιζέλου  41, τηλ 25510-23050
Σάββατο 4 Φεβρουαρίου, ώρα 19.00
Σουφλί                 : Αίθουσα εκδηλώσεων Μουσείου Τέχνης Μεταξιού
Βασ. Γεωργίου 192, τηλ 25540-22371
Κυριακή 5 Φεβρουαρίου, ώρα 11.00

 Η υπόθεση
Τα παιδιά του Σπάρτακου είναι ένα έργο που απασχόλησε τη Διδώ Σωτηρίου για μια περίοδο σχεδόν τριάντα χρόνων, από τις αρχές του ’60 έως τις αρχές του ’90. Πρόκειται για ένα πολυπρόσωπο μυθιστόρημα που η υπόθεσή του διαδραματίζεται στη Θράκη των πρώτων δεκαετιών του 20ού αιώνα, εστιάζοντας στις εξεγέρσεις των σηροτρόφων του 1935-36 στην πόλη του μεταξιού και στην Αθήνα της πρώτης μετεμφυλιακής περιόδου. Κεντρικό θέμα του είναι η συνδικαλιστική και αντιστασιακή δράση των ηρώων, που εμπνέονται από την επανάσταση του Θρακιώτη σκλάβου Σπάρτακου και από τα ιδανικά της Αριστεράς σε μια εποχή που ο τόπος βιώνει δραματικές στιγμές.
«[…] Στο Α΄ Μέρος η ιστορία ξετυλίγεται στο Σουφλί σε μια σχετικά μακρά διάρκεια, από τις αρχές του 20ού αιώνα ως και το μεσοπόλεμο. Αντίθετα, στο Β΄ Μέρος η δράση τοποθετείται στην Αθήνα, μετά το τέλος του Εμφυλίου, στις αρχές της δεκαετίας του ’50, και διαρκεί πιθανότατα λιγότερο από ένα χρόνο. Τέλος, σε ένα είδος επιλόγου, η Βασιλιώ διηγείται τα βάσανά της σε έναν απροσδιόριστο χώρο και χρόνο, που μπορεί εξίσου να τοποθετηθεί πριν ή μετά τη χούντα του 1967. Με Τα παιδιά του Σπάρτακου η Διδώ Σωτηρίου θέλησε, όπως φανερώνει και ο τίτλος, να αφηγηθεί μια ιστορία από την πορεία του αριστερού εργατικού κινήματος στη χώρα μας. Γι’ αυτό και διάλεξε τον Σπάρτακο ως παγκόσμια γνωστό σύμβολο εξέγερσης και ακατάβλητης μαχητικότητας. Ακόμη, αξιοποιώντας τη θρακιώτικη καταγωγή του Σπάρτακου, έστρεψε πολύ νωρίς την προσοχή της σε μια πόλη της Θράκης, το Σουφλί, που δεν είχε απασχολήσει τους λογοτέχνες μας, όπως η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη ή τα Γιάννενα. O συγκεκριμένος χώρος δεν σχετιζόταν μόνο με τους εργατικούς αγώνες των σηροτρόφων -θέμα ελάχιστα γνωστό στο πλατύ αναγνωστικό κοινό-, αλλά πρόβαλλε, επίσης, έναν ιδιότυπο «κοσμοπολιτισμό», στην πραγματικότητα την αναγκαία λεπτή ισορροπία συνύπαρξης των χριστιανών με τους μωαμεθανούς κατοίκους του, καθώς και με τους βόρειους και ανατολικούς γείτονές του. Αυτόν τον “κοσμοπολιτισμό” αλλά και τους κινδύνους της κακής γειτονίας γνώριζε πολύ καλά η Σωτηρίου από τη ζωή της στη Μικρά Ασία. […]»
Από τον πρόλογο της Έρης Σταυροπούλου
Βιογραφικό:
Η Διδώ Σωτηρίου, το γένος Παππά, γεννήθηκε στο Aϊδίνι της Mικράς Ασίας το 1909. Με τη Μικρασιατική καταστροφή το 1922, κατέφυγε με την οικογένειά της στην Αθήνα. Αφού ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές σπουδές της, σπούδασε γαλλική φιλολογία στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών και στο Παρίσι. Το 1933 παντρεύτηκε τον φωτισμένο εκπαιδευτικό Πλάτωνα Σωτηρίου. Από τις αρχές της δεκαετίας του ’30 εντάχθηκε στις γραμμές του Αριστερού κινήματος του οποίου υπήρξε δραστήριο μέλος. Στην Κατοχή, έλαβε ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση και, στα μετεμφυλιακά χρόνια, βρέθηκε στη δίνη των γεγονότων όταν η αδελφή της, Έλλη Παππά, σύντροφος του Νίκου Mπελογιάννη, συνελήφθη και καταδικάστηκε σε θάνατο στην ιστορική δίκη του 1951. Δεν έφτασε στο εκτελεστικό απόσπασμα, γιατί η κυβέρνηση Πλαστήρα δε θέλησε να εκτελέσει μητέρα βρέφους και τελικά απελευθερώθηκε το 1963.
Η Δ.Σ. δόθηκε με πάθος στη δημοσιογραφία, όπου διακρίθηκε με τη σειρά καθημερινών άρθρων για τη διεθνή επικαιρότητα, τις ζωντανές ανταποκρίσεις και τα ρεπορτάζ. Συνεργάστηκε αποκλειστικά με έντυπα της Αριστεράς – με τον Ριζοσπάστη έως το 1947 και την Κομμουνιστική Επιθεώρηση, και από το 1953 με την Αυγή και το περιοδικό Οι δρόμοι της ειρήνης.
Με τη λογοτεχνία ασχολήθηκε κατ’ αρχάς σποραδικά. Το πρώτο της μυθιστόρημα, Οι νεκροί περιμένουν, κυκλοφόρησε το 1959, για να ακολουθήσουν τα Ματωμένα Χώματα (1962), η Εντολή (1976) και το Kατεδαφιζόμεθα (1982). Έχει γράψει επίσης θεατρικά μονόπρακτα, μελέτες και βιβλία για εφήβους, καθώς και ιστορικά δοκίμια. Η Μικρασιατική καταστροφή και H στρατηγική του ιμπεριαλισμού στην Ανατολική Μεσόγειο (1975) και Τα πρώτα βήματα του Ψυχρού Πολέμου (2009). Το 2004 εκδόθηκε σειρά διηγημάτων της με τον τίτλο Τυχαίο Συναπάντημα, και άλλες ιστορίες. Έχει βραβευθεί με το βραβείο Ιπεκτσί (1985), το Κρατικό Ειδικό Βραβείο Λογοτεχνίας (1989), το Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο της προσφοράς της (1990) και τον Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικος (1995).