Παράσταση νίκης ενάντια στη μιζέρια των καιρών

Μιαν άλλη, πρωτοποριακή, θαρραλέα στα όρια του ασύλληπτου προσέγγιση, μια πολλαπλή ανάγνωση της Σονάτας του Σεληνόφωτος, του δυνατού έργου του Γιάννη Ρίτσου,  εμπνευσμένου από το ομότιτλο του Μπετόβεν, είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε σε θεατρική παράσταση στην Αλεξανδρούπολη. Μια παράσταση πολυεπίπεδη, συγκλονιστική, ονειρική που σε έκανε να αναρωτιέσαι, να αισθάνεσαι ότι υπάρχεις και δεν υπάρχεις, να βρίσκεις και να χάνεις ταυτοχρόνως κομμάτια του εαυτού σου, επιμελώς κρυμμένες πτυχές ενός βίου αβίωτου, μυστικού, σιωπηλού, μοναχικού, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, φόβου και αποφασιστικότητας, αξιοπρέπειας, ζωής και επιβίωσης. Όλα ρευστά, ακόμη και ο θάνατος, όλα ασταθή, άπιαστα, ετοιμόρροπα, υγρά, ένας βυθός, όχι απαραίτητα τρομώδης και απευκταίος, έτσι επέλεξε να αποδώσει το άδυτο αυτό ποίημα ο Γιώργος Ζαμπουλάκης, σκηνοθέτης και καλλιτεχνικός διευθυντής του Ερευνητικού Θεάτρου Θράκης. Με σύμμαχο δυόμισι τόνους  νερό και τις αντανακλάσεις του, τους αντικατοπτρισμούς του, τους αέναους, τρεμουλιαστούς, (αλ)επάλληλους κύκλους του, με τον λιτό φωτισμό να μεγεθύνει και να πολλαπλασιάζει τις σκιές, όπως ακριβώς διογκώνει την απώλεια και τη μοναξιά το ημίφως, αξιοποιώντας κι εντάσσοντας με μαεστρία όλα τα στοιχεία του περιβάλλοντα χώρου, όπως τον θόρυβο από το πέρασμα του τρένου  στις παρακείμενες γραμμές. Συνταρακτική η ερμηνεία της πολυτάλαντης Καίτης Μακρή στον μονόλογο της ηλικιωμένης γυναίκας , εφάμιλλη ομοτέχνων της παγκόσμιου βεληνεκούς, με αναρίθμητες αποχρώσεις στη διαρκώς επαναλαμβανόμενη φράση «Άφησέ με να ‘ρθω μαζί σου», μέσα στο νερό κυριολεκτικά, σε ένα πέλαγος δακρύων, ανεκπλήρωτων ονείρων, φευγαλέων εντυπώσεων. Ο κλαυσίγελός, το βλέμμα, η φωνή, τα χέρια της, η δυσκινησία, η πτώση της προκαλούσαν ρίγη, υπόγειες δονήσεις, άφατη συγκίνηση. Μια ένσαρκη, ολόκληρη, ατόφια, μουσκεμένη ομολογία και διαμαρτυρία μαζί γιατί εκτός από τα μαλλιά δεν ασπρίζει και η καρδιά μας. Μια υπέρβαση της φθοράς, μια διαρκής μετενσάρκωση σε ενεστώτα χρόνο, που μόνον η αληθινή τέχνη κατορθώνει. Μια παράσταση που έχει ήδη εγγραφεί στα μεγάλα, τα σπάνια, δυστυχώς, πολιτιστικά γεγονότα του τόπου μας, της Αλεξανδρούπολης και της ευρύτερης περιοχής της, της Θράκης. Ασφυκτικά γεμάτο το  θέατρο του δήμου Αλεξανδρούπολης στις πρώην αποθήκες της ΕΑΣ και ατελείωτο το χειροκρότημα.  Όλων των ηλικιών το κοινό και αθρόα η προσέλευση νέων, εικοσάχρονων και έφηβων αγοριών και κοριτσιών. Μόνον που οι τέσσερεις παραστάσεις δεν αρκούν για ένα πολυπληθές κοινό που επιθυμεί συχνότερη και ουσιαστική επαφή με την πιο καθολική από όλες τις τέχνες, το θέατρο. Θα το λάβουν άραγε αυτό υπόψη οι αρμόδιοι τοπικοί φορείς; 

Homo Harpacticus Neohellenicus: Θάλλει η τέχνη σε περιόδους κρίσης, σηκώνει παντιέρα, προκαλεί, τολμά, φωτίζει. Τι κι αν βρίσκονται καλοθελητές για να κοντύνουν το ανάστημα, το όνομα, τις προθέσεις, τη συμβολή όσων ομνύουν στο όνομά της; Όσα δεν φτάνει η αλεπού…

Μια παράσταση νίκης ενάντια στη μιζέρια, τη θλίψη των καιρών,  τη μικροψυχία, τον πεσιμισμό, τον μηρυκασμό του «τίποτα δεν γίνεται στην πόλη μας», ενάντια σε στείρες διαθέσεις και προθέσεις ήταν η Σονάτα του σεληνόφωτος που ανέβασε το Ερευνητικό Θέατρο Θράκης στην Αλεξανδρούπολη στις 19- 22 Οκτωβρίου 2012. Θα τα λάβει άραγε αυτά υπόψη επιτέλους η τοπική κοινωνία;
 Σωτηρία Μαραγκοζάκη